می سی‌سی ۹ پرو (Xiaomi Mi CC9 Pro) که در خارج از چین با نام می نوت ۱۰ (Mi Note 10) شناخته می‌شود، جدیدترین گوشی هوشمند شیائومی است که در دسته‌ی محصولات میان‌رده جای می‌گیرد و ضمن بهره‌مندی از سخت‌افزار مناسب، در پنل پشتی از پنج دوربین مجزا استفاده می‌کند. می نوت ۱۰ پس از نوکیا ۹ پیور ویو، دومین گوشی پنج‌دوربینه‌ی دنیا به‌شمار می‌آید و از این حیث محصولی بااهمیت است.
در پنل پشتی می نوت ۱۰ افزون بر دوربین عریض معمولی و دوربین فوق عریض، شاهد دو دوربین تله‌فوتوی مجزا نیز هستیم. یکی از آن‌ها لنزی سوپر تله‌فوتو است که بزرگ‌نمایی هیبریدی ۱۰ برابری را ارائه می‌دهد. شیائومی می‌گوید، لنز سوپر تله‌فوتوی ویژ‌ه‌ی می نوت ۱۰ قابلیت بسیار جالب و منحصربه‌فردی را با نام «متراکم‌سازی فضا» (Space Compression) ارائه می‌دهد. چینی‌ها ساعاتی پیش با انتشار پستی در شبکه‌ی اجتماعی ویبو به‌صورت رسمی جزئیاتی را درمورد قابلیت Space Compression ارائه کردند.
شیائومی برای تفهیم بهتر قابلیت Space Compression تصویر زیر را منتشر کرده است:
شیائومی در این زمینه می‌گوید:
تقریبا تمامی کاربران از نحوه‌ی عملکرد لنزهای عریض و فوق عریض که به‌طور معمول در بسیاری از گوشی‌های هوشمند امروزی پیدا می‌شوند، مطلع هستند. در ضمن کاربران می‌دانند که چگونه از طریق این لنزها، تصاویری بسیار خوب ثبت کنند. شیائومی می CC9 پرو افزون بر این لنزهای معمولی، از یک لنز سوپر تله‌فوتو بهره‌مند است که بزرگ‌نمایی هیبریدی ۱۰ برابری را ارائه می‌دهد.
در تصاویر ثبت‌شده از طریق لنز تله‌فوتو، کاربران ممکن است متوجه شوند که سوژهی دورتر با جزئیات و اندازه‌ی بزرگ‌تری به‌نظر می‌رسد؛ به‌عبارت دیگر، دقیقا همچون تلسکوپ، شاهد ثبت سوژه‌ای هستید که بدون لنز تله‌فوتو امکان عکس‌برداری پرجزئیات از آن وجود ندارد. بااین‌حال احتمالا می‌دانید که لنزهای تله‌فوتو هنگام ثبت تصاویر پرتره نیز قابلیت جالب و قدرتمندی با نام Space Compression دارند.
شیائومی در توضیح قابلیت Space Compression با اشاره به تصویر بالا می‌گوید که این تصویر، فاصلههای کانونی مختلف را هنگام ثبت عکس نشان می‌دهد. در این فاصلههای کانونی مختلف، سوژهی اصلی و پس‌‌زمینه‌ی عکس ثابت هستند؛ اما فاصله‌ی کانونی لنز تغییر می‌کند. وقتی که دوربین دارای فاصله‌ی کانونی ۲۸ میلی‌متر است، لنز عریض می‌تواند گستره‌ی بیشتری از محیط را در تصویر نهایی بگنجاند. در این حالت، پس‌زمینه بخش کوچکی از تصویر را شامل می‌شود و بسیار دور به‌نظر می‌رسد.
از طرفی، وقتی بدون تغییر موقعیت سوژهی اصلی و پس‌زمینه، از لنز دارای فاصله‌ی کانونی بیشتر نظیر ۵۰، ۱۳۵ یا ۲۰۰ میلی‌متر استفاده می‌کنید، به‌منظور ثبت جزئیات اولیه در عکس باید با دوربین به‌سمت عقب بروید. هرچه فاصله‌ی کانونی لنز بیشتر باشد، کاربر باید برای ثبت گستره‌ی مشابه از عکس، بیشتر به سمت عقب حرکت کند. درواقع هرچه فاصله‌ی کانونی لنز بیشتر باشد، گستره‌ی کمتری از محیط در تصویر نهایی جای می‌گیرد و هرچه گستره‌ی تصویر کمتر شود، مقدار کمتری از پس‌زمینه در عکس نهایی حضور پیدا می‌کند.
به‌طور معمول برای ثبت تصاویر پرتره از لنزهای فوق عریض، عریض و تله‌فوتو استفاده می‌کنید.در تصویر ثبت‌شده با لنز عریض، تفاوت بین سوژهی اصلی و پس‌زمینه به‌وضوح قابل‌مشاهده است. هرچه فاصله‌ی کانونی لنز افزایش می‌یابد، اندازه‌ی پس‌زمینه در تصویر نهایی بزرگتر و بزرگتر می‌شود تا اینکه در تصویر نهایی حس می‌کنید سوژهی اصلی به‌طور کامل توسط پس‌زمینه محصور شده است.
برای تفهیم بهتر تفاوت بین لنزها، بهتر است نگاهی دقیق به تصاویر زیر که توسط دوربین شیائومی می CC9 پرو ثبت شده‌اند نیز بیاندازیم:
به‌طور معمول دوربین اصلی گوشی‌های هوشمند امروزی دارای لنزی با فاصله‌ی کانونی ۲۴ تا ۲۸ میلی‌متر هستند و شیائومی می نوت ۱۰ نیز از این قاعده مستثنی نیست. دوربین اصلی این گوشی از لنزی با فاصله‌ی کانونی ۲۵ میلی‌متر بهره می‌گیرد. در تصویر ثبت‌شده با لنز دارای فاصله‌ی کانونی ۲۵ میلی‌متر، می‌بینیم که سوژهی اصلی اندازه‌ای بسیار بزرگ دارد و پس‌زمینه در فاصله‌ی بسیار دوری جای گرفته است؛ دور بودن پس‌زمینه باعث می‌شود که در تصویر نهایی، کوچک به‌نظر برسد. در حوزه‌ی عکاسی به این رابطه‌ی بین سوژهی اصلی و پس‌زمینه، اصطلاحا «نزدیکِ بزرگ و کوچک» گفته می‌شود.
در تصویر ثبت‌شده با لنز دارای فاصله‌ی کانونی ۵۰ میلی‌متری می‌توانید به‌وضوح ببینید که فاصله‌ی بین سوژهی اصلی و پس‌زمینه به‌شکل محسوسی کاهش پیدا کرده است. در مقایسه‌ی این تصویر با تصویر ثبت‌شده از طریق دوربین اصلی، می‌توانیم ببینیم که بخش کمتری از پس‌زمینه در تصویر نهایی جای دارد. در مقایسه‌ای کوتاه می‌توانید ببینید در تصویر دوم، بخشی از ریل قطار و همچنین جنگل اطراف حضور ندارند. تنها سوژهی اصلی و قطار پشت سر او در تصویر باقی مانده و توجه ما را به‌خود جلب می‌کنند.
در تصویر ثبت‌شده از طریق لنز سوپر تله‌فوتو می‌بینیم که فاصله‌ی بین سوژهی اصلی و پس‌زمینه بسیار کمتر شده است. هرکسی که تصویر بالا را ببیند، قطعا فکر می‌کند که سوژهی اصلی در فاصله‌ی بسیار کمی از قطار حضور دارد. شیائومی می‌گوید، این کاهش فاصله‌ی بین سوژهی اصلی و پس‌زمینه «متراکم‌سازی فضا» نامیده می‌شود. باری دیگر به سه تصویر بالا نگاه کنید؛ به‌خوبی می‌توانید ببینید که موقعیت سوژهی اصلی و پس‌زمینه بدون‌تغییر باقی مانده است. تفاوت بین فاصلههای کانونی مختلف، به ثبت چنین تصاویری منجر می‌شود. در تصویر نهایی، تمامی بخش‌های اضافی محیط از فریم بیرون انداخته شده‌اند و روی سوژه‌های اصلی تمرکز شده است.
