Displaying items by tag: بازار موبایل

مایکروسافت با معرفی سرفیس هاب ۲، تغییرات جذابی را به این رایانه‌ی غول‌پیکر اعمال کرد. بزرگترین عضو خانواده‌ی سرفیس در دو نسخه‌ به بازار عرضه خواهد که مدل 2S برای عرضه در سال آینده‌ در نظر گرفته شده است. طبق گفته‌ی مایکروسافت، این مدل از کارتریجِ پردازنده‌ با طراحی ماژولار بهره می‌برد؛ بنابراین دارندگان این نسخه می‌توانند با عرضه‌ی سرفیس هاب 2X در سال ۲۰۲۰، دستگاه فعلی خود را به سخت‌افزار جدید ارتقاء دهند.

اهالی ردموند از آن جهت از معماری ماژولار در سرفیس‌ هاب ۲ استفاده کرده‌اند که به‌واسطه‌ی کارتریج‌ها، کاربران می‌توانند در طول زمان، سخت‌افزار دستگاه‌ خود را با نیازهای روز همگام سازند؛ این روش علاوه‌ بر سرفیس هاب، برای سرفیس استودیو و کاربران این رایانه‌های مجتمع نیز بسیار کارآمد خواهد بود.

از معرفی سرفیس استودیو بیش از ۲ سال می‌گذرد و در این زمان، پیشرفت‌های سخت‌افزاری بسیاری برای رایانه‌های شخصی اتفاق افتاده است. مایکروسافت پیش‌تر پتنتی را به‌ثبت رسانده بود که استفاده از طراحی ماژولار در دستگاهی مشابه به سرفیس استودیو را نشان می‌داد؛ اگرچه این شرکت هرگز این موضوع را تأیید نکرده است، اما امکان ارتقاء سخت‌افزاری این رایانه یا استفاده‌ی جداگانه از نمایشگرِ آن، قطعاً اتفاق جذابی برای علاقه‌مندان به این محصول خواهد بود.

حال باتوجه به اینکه در نسل دوم سرفیس هاب از پردازنده‌های کارتریجی استفاده شده است؛ استفاده از این طراحی برای نسل آتی سرفیس استودیو چندان دور از ذهن نیست. مایکروسافت از مدت‌ها پیش روی چنین ایده‌ای کار می‌کند؛ اما هنوز مشخص نیست که در سرفیس استودیو ۲ به این معماری روی خواهد آورد یا خیر؟

پردازنده‌ی کارتریجی مورداستفاده در سرفیس هاب ۲

با این حال، استفاده از طراحی ماژولار به‌ هیچ عنوان راحت نیست. تولیدکنندگان گوشی‌های هوشمند این شیوه را چندین بار امتحان کرده‌اند؛ اما این امر هیچ‌گاه با موفقیت بزرگی همراه نبوده است. ممکن مایکروسافت فعلاً از این شیوه‌ برای تبلت‌های سرفیس استفاده نکند؛ اما مطمئناً پیشرفت‌های تکنولوژیکی که در طول این سال‌ها بدست آمده، شرایط را برای استفاده از معماری ماژولار در رایانه‌ی شخصی مجتمع این شرکت هموارتر کرده است.

باتوجه به این موضوع که نبودِ امکان ارتقاء سخت‌افزاری در رایانه‌های آل‌این‌وان (AiO) یکی از نقاط ضعف این دستگاه‌ها نسبت به کامپیوترهای عادی برشمرده می‌شدند، مسلماً استفاده از طراحی ماژولار می‌توانند قدم موثری برای تغییر دیدگاه عموم نسبت به این رایانه‌ها بردارد.

افشاگری‌های اخیر درباره‌ی محصول جدید ال‌جی با نام LG V40 ThinQ بسیاری از طرفداران این برند را سردرگم کرده است. آنها پیش از این با ابهاماتی درباره‌ی وجود بریدگی بالای صفحه نمایش یا قرارگیری دوربین سه‌گانه در پشت دستگاه روبه‌رو بوده‌اند. البته هیچ راهی بهتر از نگاه به رندر مطبوعاتی تازه منتشر شده توسط ایوان بلاس برای متقاعد کردن طرفداران این برند وجود ندارد.

رندر جدید یک نسخه AT&T از LG V40 ThinQ است که دستگاه را از هر دو طرف جلو و پشت نشان می‌دهد. نکته‌‌ای که در این تصویر جالب به‌نظر می‌رسد بریدگی صفحه نمایش است که احتمالاً توسط یک نوار مشکی رنگ که سرتاسر قاب بالای گوشی را در برگرفته پنهان شده است. با این حال به وضوح می‌توانید لوگوی AT&T و اعلان NFC را در بخش ضخیم‌تر این نوار مشکی رنگ مشاهده کنید.

در پشت دستگاه دوربینی مشاهده می‌شود که به سه لنز مجهز است و پیش‌تر نیز شایعه‌ی آن شنیده شده بود. بر خلاف دیگر گوشی‌های هوشمند نظیر هواوی P20 Pro و سامسونگ Galaxy A7 با سه دوربین اصلی که به صورت عمودی قرار دارند، ال جی تصمیم گرفته محصول جدید خود را به دوربین‌ سه‌گانه‌ با چیدمان افقی تجهیز کند. البته به‌نظر نمی‌رسد این موضوع تفاوتی در کارایی دوربین ایجاد کند.

علاوه بر این، رندر جدید مطبوعاتی یک دکمه اضافه در LG V40 ThinQ را نیز نشان می‌دهد که احتمالاً به منظور فراخوانی دستیار گوگل در کم‌ترین زمان ممکن در نظر گرفته شده است. گوشی LG G7 نیز به دکمه‌ی اختصاصی دستیار گوگل مجهز بود که این موضوع در این روزها نشان‌دهنده‌ی توجه ویژه‌ی این شرکت به هوش مصنوعی است. با توجه به سیاست‌ جدید ال‌جی در آینده‌ی نزدیک شاهد استفاده از دکمه‌‌ی اختصاصی دستیار هوشمند در گوشی‌های هوشمند پرچم‌دار این شرکت به عنوان یک ابزار اصلی خواهیم بود.

ترکیب دو ایده‌ی برنامه‌نویسی سطح پائین (کار با جزئیات سخت‌افزاری و پیاده‌سازی ماشین) و طراحی سیستم (ساخت و مدیریت یک مجموعه‌ی پیچیده از مؤلفه‌های مرتبط) به نظر غیرضروری می‌رسد؛ اما این قضیه تا چه اندازه صحیح است؟ و از تعریف مجدد سیستم‌ها به چه نتیجه‌ای می‌توان رسید؟

دهه‌ی ۱۹۷۰: پیشرفت اسمبلی

برای درک تکامل اصطلاح برنامه‌نویسی سیستم بازگشت به منشأ سیستم‌های کامپیوتری مدرن ضروری است. دقیقا مشخص نیست چه کسی این عبارت را اختراع کرده است اما بر اساس پژوهش‌ها تلاش‌های جدی برای تعریف سیستم‌های کامپیوتری تقریبا از اوایل دهه‌ی ۷۰ آغاز شده است. در مقاله‌ای با نام زبان‌های برنامه‌نویسی سیستم به این تعریف اشاره شده است:

یک برنامه‌ی سیستمی مجموعه‌ای یکپارچه از برنامه‌های فرعی یا زیربرنامه است، زیربرنامه‌ها یک مجموعه‌ی یکپارچه و بزرگ‌تر از مجموعه اجزا را تشکیل می‌دهند که اندازه و پیچیدگی آن فراتر از یک حد مشخص است. از نمونه‌های متداول می‌توان به سیستم‌هایی برای برنامه‌نویسی چندگانه، ترجمه، شبیه‌سازی، مدیریت اطلاعات و اشتراک‌گذاری زمانی اشاره کرد. فهرست زیر مشخصات برنامه‌های سیستمی را ارائه می‌دهد که بعضی از آن‌ها را می‌توان در برنامه‌های غیرسیستمی هم پیدا کرد و البته ممکن است یک سیستم مشخص تمام این ویژگی‌ها را به صورت یکجا نداشته باشد:

۱. مسئله‌ی قابل حل ماهیت گسترده‌ای دارد و شامل تعداد زیادی مسائل فرعی و متنوع است.

۲. از برنامه‌ی سیستمی برای پشتیبانی از برنامه‌های کاربردی و نرم‌افزاری دیگر استفاده می‌شود اما درعین‌حال می‌تواند بسته‌ی کاملی از برنامه‌ها هم باشد.

۳. برنامه‌ی سیستمی برای تولید پیوسته طراحی شده است نه به عنوان راه‌حلی یک جا برای حل یک مشکل در برنامه‌ها

۴. برنامه‌ی سیستمی از نظر تعداد و انواع ویژگی‌های تحت پشتیبانی به صورت پیوسته در حال تکامل است.

۵. یک برنامه‌ی سیستمی به یک ساختار یا برنامه‌ی مشخص داخل و میان ماژول‌ها (برای مثال برقراری ارتباط) نیاز دارد و معمولا توسط بیش از یک شخص یا گروهی از اشخاص طراحی و پیاده‌سازی می‌شود.

این تعریف تا حدودی قابل قبول است. سیستم‌های کامپیوتری معمولا دارای مقیاس گسترده و کاربرد طولانی هستند و به مرور زمان تغییر می‌کنند. البته با این که این تعریف بیشتر توصیفی است اما چشم‌انداز اصلی آن جداسازی زبان‌های سطح پائین از زبان‌های سیستمی است (برای مثال مقایسه‌ی اسمبلی با فرترن).

هدف از زبان برنامه‌نویسی سیستم فراهم کردن زبانی است که بتوان بدون نگرانی در مورد دستکاری بیت‌ها از آن استفاده کرد و درعین‌حال به کدی دست یافت که عملکرد آن از کدهای دستی بهتر باشد. چنین زبانی باید اختصار و خوانایی زبان‌های سطح بالا را با بازدهی فضا و زمان و دسترسی به امکانات سیستم‌عامل و ماشین زبان اسمبلر را ترکیب کند. زمان طراحی، نوشتن و اشکال‌زدایی باید بدون تحمیل سربار بر منابع سیستمی به حداقل برسند. پژوهشگرهای CMU زبانی به نام BLISS (زبانی برای برنامه‌نویسی سیستم) را منتشر کرده‌اند که به این صورت تعریف می‌شود:

BLISS یک زبان پیاده‌سازی است، البته با توجه به این که هدف تمام زبان‌های کامپیوتری پیاده‌سازی است، این تعریف کمی مبهم است. اما در واقع مفهوم عمومی این اصطلاح مدنظر است یعنی زبان‌های سطح بالایی که بیشتر بر یک برنامه‌ی مشخص مثل نوشتن سیستم‌های بزرگ نرم‌افزاری تولیدی برای یک ماشین مشخ

زبان‌های هدفمند مثل کامپایلر، کامپایلرها در این دسته قرار نمی‌گیرند و البته لزوما مستقل از ماشین هم نیستند. در این تعریف بر اصطلاح پیاده‌سازی تأکید می‌شود و از کلماتی مثل طراحی و مستندسازی استفاده نشده است؛ بنابراین از یک زبان پیاده‌سازی انتظار نمی‌رود که طراحی یک سیستم بزرگ یا مستندسازی آن را توصیف کند. مفاهیمی مثل استقلال ماشین، توصیف مشابهی از طراحی و پیاده‌سازی، خودمستندسازی و مفاهیم دیگر دارند و معیارهایی برای ارزیابی زبان‌های مختلف هستند.

در اینجا مؤلفان، زبان پیاده‌سازی را بالاتر از اسمبلی و پائین‌تر زبان طراحی می‌دانند. بر اساس پژوهش‌های قبلی، طراحی و پیاده سازی سیستم هرکدام زبان مجزایی دارند. آخرین مدخل مربوط به برنامه‌نویسی سیستم را می‌توان در یک متن آموزشی در مورد یادگیری برنامه‌نویسی سیستم مشاهده کرد که در ‍۱۹۷۲ نوشته شده است.

اما تعریف دقیق برنامه‌نویسی سیستم چیست؟

می‌توان کامپیوتر را مثل جانداری درنظر گرفت که از تمام دستورات اطاعت می‌کند. بر اساس یک تصور دیگر، کامپیوترها انسان‌هایی هستند که از فلز ساخته شده‌اند یا برعکس، انسان‌ها کامپیوترهایی هستند که از گوشت و خون تشکیل شده‌اند. با این حال، با نگاهی دقیق‌تر به کامپیوترها می‌توان به این نتیجه رسید که اساسا کامپیوترها ماشین‌هایی تابع دستورالعمل‌های مشخص و ابتدایی هستند.

در اولین روزهای اختراع کامپیوتر، مردم با دستورالعمل‌های ابتدایی بین دو حالت On و Off با کامپیوتر ارتباط برقرار می‌کردند. خیلی زود مردم به دنبال دستورالعمل‌های پیچیده‌تر رفتند. برای مثال می‌خواستند خروجی این مسأله را در کامپیوتر ببینند: X=30*Y؛ با توجه به این که Y=10 در نتیجه X کدام است؟ کامپیوترهای کنونی بدون برنامه‌های سیستمی قادر به درک چنین زبانی نیستند.

برنامه‌های سیستمی (برای مثال کامپایلرها، لودرها، پردازنده‌های ماکرو، سیستم‌های عامل) برای تطبیق بهتر کامپیوترها با نیازهای کاربران توسعه یافتند. علاوه بر این مردم به دنبال کمک یا دستیارهایی برای آماده‌سازی برنامه‌های خود بودند. این تعریف یادآوری می‌کند سیستم‌ها در خدمت مردم هستند حتی اگر صرفا زیرساخت‌هایی باشند که ارتباط مستقیمی با کاربرها ندارند.

دهه‌ی ۱۹۹۰: ظهور اسکریپت‌نویسی

در دهه‌ی ۷۰ و ۸۰ اغلب پژوهشگرها برنامه‌نویسی سیستم را نقطه‌ی مقابل برنامه‌نویسی اسمبلی می‌دانستند. در آن دوره ابزار خوبی برای ساخت سیستم‌ها وجود نداشت (البته هیچ اطمینانی از وجود Lisp در میان این زبان‌ها وجود ندارد هیچ کدام از منابع به Lisp اشاره نکرده‌اند، با این حال ماشین‌های Lisp وجود داشتند).

در اواسط دهه‌ی ۹۰، با ظهور زبان‌های اسکریپت‌نویسی داینامیک تغییرات عمده‌ای در زبان‌های برنامه‌نویسی رخ داد. بهبود سیستم‌های اسکریپت‌نویسی مثل Bash، زبان‌هایی مثل پرل (۱۹۸۷)، Tcl ، پایتون (۱۹۹۰)، Ruby ،PHP  و جاوا اسکریپت (۱۹۹۵) به توسعه‌ی برنامه‌نویسی کمک کرد. این تغییرات در مقاله‌ی تأثیرگذار اوسترهاوت با عنوان  اسکریپت نویسی: برنامه‌نویسی سطح بالای قرن بیست‌ویک (۱۹۹۸) به اوج خود رسیدند. به موج حاصل از این تغییرات دوگانگی اوسترهاوت بین زبان‌های برنامه‌نویسی سیستمی و زبان‌های اسکریپت‌نویسی گفته می‌شود.

زبان‌های اسکریپت‌نویسی برای وظایفی متفاوت با زبان‌های برنامه‌نویسی سیستمی طراحی شده‌اند و همین مسأله ریشه‌ی تفاوت‌های بنیادی این دو زبان است. زبان‌های برنامه‌نویسی سیستمی برای تولید ساختارهای داده‌ای و الگوریتم‌ها از ابتدایی‌ترین عناصر کامپیوتری مثل کلمات حافظه طراحی شده‌اند.

در مقابل، زبان‌های اسکریپت‌نویسی برای چسباندن طراحی شده‌اند: مجموعه‌ای از مؤلفه‌های قدرتمند دارند و در اصل برای اتصال این مؤلفه‌ها با یکدیگر در نظر گرفته شده‌اند. زبان‌های برنامه‌نویسی برای کمک به مدیریت پیچیدگی،Strongly Typed یا وابسته‌ی زیاد به نوع هستند؛ مفهومی که در مقابل Weakly Typed یا وابسته کم به نوع قرار می‌گیرد. به این معنی که باید نوع متغیرها، ورودی‌ها و خروجی‌‌ها توابع و... دقیقا تعیین شوند و کامپایلر پیش از اجرای کدها و رسیدن به مرحله‌ی اجرای Runtime و بیلد، این مورد را بررسی می‌کند. در حالی‌که زبان‌های اسکریپت‌نویسی Typeless (بدون نوع) هستند. برای مثال می‌توان از تعریف متغیر بدون نوع در آن‌ها استفاده کرد و کامپایلر تمام کارها را برعهده دارد. از این‌رو برای ساده‌سازی روابط بین مؤلفه‌ها و توسعه‌ی سریع برنامه‌ها از آن‌ها استفاده می‌شود. گرایش‌های جدید از جمله ماشین‌های سریع‌تر، زبان‌های اسکریپت‌نویسی بهتر، اهمیت فزاینده‌ی واسطه‌های کاربری گرافیکی و معماری‌های مؤلفه‌ای و رشد اینترنت به شدت کاربرد زبان‌های اسکریپت‌نویسی را بالابرده‌اند.

در سطح تخصصی اوسترهاوت اسکریپت‌نویسی و سیستم را در راستای محورهای Type Safety (ایمنی نوع) و دستورالعمل به ازای هر عبارت مقایسه کرده است. Type Safety یا ایمنی نوع به قابلیت یا ویژگی یک زبان برنامه‌نویسی برای جلوگیری یا کاهش رخ دادن Type Errors یا خطاهای ناشی از عدم تطابق نوع گفته می‌شود. برای مثال تعریف متغیری از نوع اعشاری و به کارگیری آن به جای اعداد صحیح، منجر به وقوع یک Type Error می‌شود. اوسترهاوت در سطح طراحی بر نقش‌های جدید هر کلاس زبانی تأکید می‌کند: برنامه‌نویسی سیستم برای ساخت مؤلفه‌ها و اسکریپت‌نویسی برای چسباندن آن‌ها به یکدیگر درنظر گرفته می‌شوند.

مقایسه‌ی زبان‌های برنامه‌نویسی بر اساس سطح و درجه‌ی Typing آن‌ها (زبان‌های سطح بالاتر دستورالعمل‌های ماشین بیشتری را برای هر عبارت زبانی اجرای می‌کنند) زبان‌های برنامه‌نویسی سیستم مثل C از نوع قوی و سطح متوسط هستند (۵ تا ۱۰ دستورالعمل به ازای هر عبارت). زبان‌های ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ 

تقریبا در همین زمان بود که زبان‌های موسوم به Garbage Collected به محبوبیت رسیدند. Garbage Collection، زباله‌روبی یا بازیافت حافظه، نوعی مدیریت حافظه‌ی خودکار است. در طی این فرآیند فضایی از حافظه‌ی کامپیوتر که قبلا درگیر نگهداری داده‌ی موردنیاز یک برنامه‌ی کامپیوتری بوده است و اکنون آن برنامه دیگر نیازی به این داده ندارد، آزاد می‌شود و برای ذخیره‌ و نگه‌داری داده‌ی جدید مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در این دهه جاوا و #C به غول‌های برنامه‌نویسی که امروزه می‌شناسیم تبدیل شدند. با این حال این دو زبان از ابتدا در گروه زبان‌های برنامه‌نویسی سیستمی قرار نگرفتند و از آن‌ها برای طراحی تعداد زیادی از بزرگ‌ترین سیستم‌های نرم‌افزاری دنیا استفاده شده است. اوسترهاوت به طور آشکار توضیح می‌دهد که در دنیای اینترنت کنونی از جاوا برای برنامه‌نویسی سیستم استفاده می‌شود.

دهه‌ی ۲۰۱۰: مرزها محو می‌شوند

از دهه‌ی گذشته مرز بین زبان‌های اسکریپت‌نویسی و زبان‌های برنامه‌نویسی سیستمی در حال محو شدن است. شرکت‌هایی مثل Dropbox توانستند سیستم‌های مقیاس‌پذیر و بزرگی را روی پایتون توسعه دهند. از جاوا اسکریپت برای تبدیل UI-های پیچیده و بلادرنگ (Real-Time) در میلیاردها صفحه‌ی وب استفاده شده است. طبقه‌بندی تدریجی در پایتون، جاوا اسکریپت و دیگر زبان‌های اسکریپت‌نویسی شدت پیدا کرد و به این صورت گذار از کد اولیه به کد تولید تنها با اضافه کردن اطلاعات نوع ایستا امکان‌پذیر شد.

درعین‌حال منابع انبوه مهندسی برای زبان‌های ایستا (مثل جاوا اسکریپت) و زبان‌های پویا (مثل LuaJIT از Lua یا V8 جاوا اسکریپت و PyPy پایتون) وارد کامپایلرهای JIT شدند و آن‌ها را به رقیب عملکردی سیستم‌های زبان‌های برنامه‌نویسی سیستمی (C++، C) تبدیل کردند. سیستم‌های توزیع‌شده و بزرگی مثل اسپارک در اسکالا نوشته شدند. زبان‌های برنامه‌نویسی جدید مثل جولیا و سویفت هم محدودیت‌هایی را برای زبان‌های زباله‌روب (Garbage Collector) به وجود آوردند.

هیئتی به نام برنامه‌نویسی سیستم در سال ۲۰۱۴ و بعد از آن، شامل بزرگ‌ترین مغزهای زبان‌های برنامه‌نویسی کنونی از جمله بیجارن استروستراپ (خالق ++C)، روب پایک (خالق Go)، آندری آلکساندرسکو (توسعه‌دهنده‌ی D) و نیکوماتساکیس (توسعه‌دهنده‌ی Rust). زبان برنامه‌نویسی سیستم در سال ۲۰۱۴ را این گونه توصیف می‌کنند:

• نیکو ماستاکیس: برنامه‌نویسی سیستم مانند نوشتن برنامه‌های سمت کلاینت است، یعنی دقیقا نقطه‌ی مقابل GO قرار می‌گیرد. در این برنامه‌ها تأخیر بالایی وجود دارد و همین‌طور پیش‌نیازهایی مثل امنیت بالا و پیش‌نیازهای دیگر وجود دارند که در سمت سرور ارائه نمی‌شوند.
• بیجارت استروستراپ: برنامه‌نویسی سیستم از کار با سخت‌افزار سرچشمه گرفته است که بعد از آن پیچیدگی برنامه‌ها افزایش یافت. در برنامه‌نویسی سیستم با این پیچیدگی‌ها سروکار دارید، پس اگر با مشکلاتی مثل محدودیت منابع روبه‌رو شدید، بدانید در قلمروی برنامه‌نویسی سیستم قرار گرفته‌اید. محدودیت‌ها تعیین می‌کنند زبان، برنامه‌نویسی سیستم است یا خیر. آیا حافظه‌ رو به اتمام است؟ آیا زمان شما رو به پایان است؟
• راب پایک: وقتی برای اولین بار GO را معرفی کردیم آن را یک زبان برنامه‌نویسی سیستم خواندیم و البته متأسفانه افرادی به اشتباه تصور کردند این زبان برای نوشتن سیستم عامل طراحی شده است. به عقیده‌ی ما این زبان مخصوص نوشتن سرور است یا می‌توان گفت یک زبان زیرساخت ابری است. بر اساس یک تعریف دیگر به برنامه‌نویسی که در کلود اجرا شود برنامه‌نویسی سیستم گفته می‌شود.
• آندری آلکساندرسکو: من چند تست برای تعریف برنامه‌نویسی سیستم اجرا کردم. زبان‌های برنامه‌نویسی سیستم باید امکان نوشتن تخصیص‌گر حافظه را بدهند. در این زبان باید قادر به ساخت یک شماره در اشاره‌گر باشید زیرا عملکرد سخت‌افزار به این صورت است.

رابطه‌ی برنامه‌نویسی سیستم با عملکرد بالا چیست؟ با محدودیت‌های منابع و کنترل سخت‌افزاری چطور؟ یا زیرساخت ابری؟ به‌طورکلی به نظر می‌رسد زبان‌هایی مثل C ،C++ ،Rust و D از نظر سطح انتزاع و خلاصه بودن از ماشین متمایز می‌شوند. این زبان‌ها جزئیات سخت‌افزار مثل تخصیص حافظه یا قالب و مدیریت دقیق منابع را نمایش می‌دهند.

یک تعریف دیگر هم برای آن وجود دارد: در صورت روبه‌رو شدن با مشکل بازدهی یا بهینه‌سازی چه مقدار آزادی برای حل آن دارید؟ در زبان‌های برنامه‌نویسی سطح پائین با کنترل دقیق جزئیات ماشین می‌توانید هر مشکلی را حل کنید. می‌توانید دستورالعمل را بر کل آرایه‌ها اعمال کنید و ساختار داده‌ای به‌دست‌آمده را در کش (Cache)ذخیره کنید. همان‌طور که انواع ایستا مثل جمع‌ اعداد صحیح با اطمینان بیشتری اجرا می‌شوند زبان‌های برنامه‌نویسی سطح پائین هم اجرای مطمئن‌تر دارند به‌طوری‌که کدها همان‌طور که تعریف می‌شوند اجرا می‌شوند.

در مقابل، بهینه‌سازی زبان‌های تفسیر شده بسیار پیچیده است. به‌راحتی نمی‌توان از اجرای قابل‌انتظار کد توسط Runtime اطمینان حاصل کرد. همین مسئله در کامپایلرهای موازی‌ خودکار هم وجود دارد (Vectorizaiton یا برنامه‌نویسی آرایه‌ای یک مدل برنامه‌نویسی نیست. بلکه مانند نوشتن یک واسطه در پایتون است، برای مثال انتظار دارید یک تابع در صورت فراخوانی خروجی int (صحیح) تولید کند).

امروز: بنابراین برنامه‌نویسی سیستم چیست؟

اغلب به برنامه‌نویسی سطح پائین، برنامه‌نویسی سیستم می‌گویند (با اشاره به جزئیات ماشین)؛ اما معنی سیستم چیست؟ با بازگشت به تعریف ۱۹۷۲ می‌توان گفت:

۱.مسئله‌ی قابل حل، ماهیت گسترده‌ای دارد و شامل تعداد زیادی مسائل فرعی و متنوع است.

۲. از برنامه‌ی سیستمی برای پشتیبانی از برنامه‌های کاربردی و نرم‌افزاری دیگر استفاده می‌شود اما درعین‌حال می‌تواند بسته‌ی کاملی از برنامه‌ها هم باشد.

۳. برنامه‌ی سیستمی برای تولید پیوسته طراحی شده است نه به عنوان راه‌حلی یک جا برای حل مشکلی در برنامه‌ها.

۴. برنامه‌ی سیستمی از نظر تعداد و انواع ویژگی‌های تحت پشتیبانی به صورت پیوسته در حال تکامل است.

۵. یک برنامه‌ی سیستمی به یک ساختار یا برنامه‌ی مشخص داخل و میان ماژول‌ها (برای مثال برقراری ارتباط) نیاز دارد و معمولا توسط بیش از یک شخص یا گروهی از اشخاص طراحی و پیاده‌سازی می‌شود.

به نظر می‌رسد این گزینه‌ها بیشتر به مشکلات مهندسی نرم‌افزار اشاره دارند (پیمانه‌ای بودن، قابلیت استفاده‌ی مجدد، تکامل کد) تا مشکلات عملکردی سطح پائین. این یعنی هر زبان برنامه‌نویسی که حل این مشکلات را در اولویت قرار دهد یک زبان برنامه‌نویسی سیستمی است! البته این گزینه‌ها برای تعریف یک زبان برنامه‌نویسی سیستمی کافی نیستند؛ بنابراین می‌توان گفت زبان‌های برنامه‌نویسی پویا یا داینامیک از زبان‌های سیستمی دور هستند.

اما مفهوم دقیق این تعریف چیست: زبان‌های تابعی مثل Ocaml و Haskell بیشتر از زبان‌های سطح پائین مثل C یا ++C به سیستم وابسته هستند. هنگام آموزش برنامه‌نویسی باید اصول برنامه‌نویسی تابعی مثل ارزش ثبات، تأثیر سیستم‌های نوع غنی در بهبود طراحی واسطه و استفاده از توابع مرتبه بالاتر را درنظر گرفت. مدارس باید برنامه‌نویسی سیستم و سطح پائین را آموزش دهند.

بنابراین آیا تفاوتی بین برنامه‌نویسی سیستم و مهندسی نرم‌افزار وجود دارد؟ پاسخ منفی است اما مشکل اینجاست که مهندسی نرم‌افزار و برنامه‌نویسی سطح پائین اغلب اوقات به صورت مجزا تدریس می‌شوند. با این حال اغلب کلاس‌های مهندسی نرم‌افزار معمولا بر شعار نوشتن واسطه‌ها و تست‌های مناسب جاوا متمرکز هستند، به همین دلیل لازم است روش طراحی سیستم با توجه به محدودیت‌های زیاد منابع آموزش داده شود.

شاید به این دلیل برنامه‌نویسی سطح پائین را سیستم می‌نامند که جذاب‌ترین سیستم‌های نرم‌افزاری از نوع سطح پائین هستند (برای مثال، پایگاه داده‌ها، شبکه‌ها، سیستم‌های عامل و...). از آنجا که سیستم‌های سطح پائین محدودیت‌های زیادی دارند، برای طراحی آن‌ها نیاز به تفکر خلاق است.

در قدم بعدی، برنامه‌نویس زبان سطح پائین باید به این سؤال پاسخ دهد که کدام ایده‌های طراحی سیستم را می‌توان برای کار با سخت‌افزار مدرن تطبیق داد. انجمن Rust در این رابطه عملکرد نوآورانه‌ای داشته است، این انجمن چگونگی پیاده‌سازی اصول برنامه‌نویسی تابعی یا طراحی نرم‌افزاری بر مسائل سطح پائین را بررسی می‌کند (برای مثال مسائلی مثل قراردادها، کنترل خطا یا امنیت حافظه).

به طور خلاصه بهتر است به‌جای عبارت برنامه‌نویسی سیستم از برنامه‌نویسی سطح پائین استفاده کرد. اهمیت طراحی سیستم‌های کامپیوتری به عنوان یک رشته یا زمینه به خاطر نام آن نیست؛ بنابراین جداسازی این دو مفهوم، طراحی زبان برنامه‌نویسی را شفاف می‌کند و دیدگاه‌های مشترکی را نسبت به این دو حوزه به وجود می‌آورد: چگونه می‌توان سیستمی را حول محور ماشین یا برعکس طراحی کرد؟

گزارش سرویس رسانه‌ای CNBC در مورد تبلیغات گوگل به‌تازگی منتشر شده است و خبر مهم آن، لغو محدود ممنوعیت تبلیغات ارز رمزنگاری شده است. این رفع محدودیت، به صرافی‌های قانونی ارزهای دیجیتال امکان می‌دهد تا تبلیغات مورد نظر خود را در کشورهای آمریکا و ژاپن از سیستم تبلیغات گوگل خریداری کنند. این لغو محدودیت،‌ از  ۹ مهر (ماه آینده‌ی میلادی) اجرایی می‌شود.

ممنوعیت تبلیغات ارزهای دیجیتال از فروردین امسال (ماه مارس سال میلادی) اعلام شد. این محدودیت به‌خاطر افزایش بی‌رویه‌ی تبلیغات سکه‌های دیجیتال (ICO) و دشواری تشخیص کلاهبردارها از فعالان قانونی لحاظ شد. البته گوگل هنوز هم تبلیغات ICO را قبول نخواهد کرد؛ چرا که آنها را روش‌هایی بدون قانون محکم برای جذب سرمایه می‌داند. علاوه بر این موارد،‌ تبلیغات کیف پول‌های ارزهای رمزنگاری شده و مشاوره‌ی تجارت این ارزها نیز در گوگل ممنوع خواهد ماند

دلیل رفع محدودیت توسط گوگل هنوز مشخص نیست؛ اما به‌نظر می‌رسد این شرکت به این نتیجه رسیده است که هایپ (HYIP) دروغین پیرامون ارزهای دیجیتال و افزایش ناگهانی قیمت آنها،‌ تقریباً به پایان رسیده است. فیسبوک که اولین محدودیت گسترده در برابر تبلیغات ارزهای دیجیتال را از دی ماه ۱۳۹۶ (ژانویه‌ی ۲۰۱۸) اجرا کرد، در خرداد امسال (ماه ژوئن) محدودیت‌های خود را برای برخی تبلیغات این ارزها برداشت.

البته فیسبوک نیز هنوز تبلیغات ICO را ممنوع قلمداد می‌کند و از شرکت‌ها می‌خواهد تا قبل از تبلیغات در مورد ارزهای دیجیتال، فرم‌های مخصوص آن را پر کرده و فرآیند تأیید را سپری کنند. در نهایت به‌نظر می‌رسد گوگل نیز حاضر به از دست دادن دلارهای باارزش تبلیغات نشده است.

اسنپ‌چت در حال ارائه‌ی ویژگی جدیدی به افراد علاقه‌مند به خرید از طریق موبایل است. این شرکت اعلام کرده در حال آزمایش ویژگی جدیدی به نام Visual Search یا جستجوی بصری است که به کاربران شبکه‌ی اجتماعی اسنپ‌چت اجازه می‌دهد از طریق دوربین موبایل خود از سایت آمازون خرید کنند.

Visual Search هنوز در دسترس تمام کاربران قرار نگرفته، اما طبق اعلام شرکت تا روزهای آینده برای همه در دسترس خواهد بود. انتظار می‌رود ویژگی جدید هم روی دستگاه‌های اندروید و هم دستگاه‌های iOS قابل استفاده باشد؛ اما این موضوع هنوز به‌طور رسمی از طرف Snapchat اعلام نشده است.

نحوه‌ی کار ویژگی جدید اسنپ‌چت: با قرار دادن دوربین اسنپ‌چت روی یک محصول فیزیکی یا بارکد و نگه داشتن و فشار دادن صفحه نمایش دوربین، عملیات جستجو آغاز می‌شود. بعد از شناسایی محصول یا بارکد، یک کارت آمازون روی صفحه ظاهر می‌شود. کاربر با کلیک کردن روی کارت، به صفحه‌ی محصول مورد نظر در اپلیکیشنآمازون هدایت می‌شود و می‌تواند فرآیند خرید را تکمیل کند. در صورت نصب نبودن اپلیکیشن Amazon، کاربر به صفحه‌ی محصول در وب‌سایت آمازون هدایت خواهد شد.

یونیکورن یا تک‌شاخ در ادبیات کسب‌وکار به شرکت‌های نوپای خصوصی گفته می‌شود که بیش از یک میلیارد دلار ارزش‌گذاری شده‌اند. این شرکت‌ها هرجایی که پا بگیرند، می‌توانند تمام قواعد حاکم بر بازار هدف خود را بر هم بزنند و از نیرویی شگرف برای از میدان به در کردن رقبای سنتی برخوردارند.

زادگاه غول‌های فناوری جهان یعنی سیلیکون‌ولی همچنان سرزمین حاصلخیزی برای تولد و پرورش استارتاپ‌های میلیارد دلاری است؛ اما چین هم در این حوزه، حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد و توانسته استارتاپ‌های بزرگی را در دامان خود بپروراند.

مطابق با یافته‌های پژوهشی سی‌بی اینسایتز (CB Insights)، در سال جاری ۴۶ شرکت فناوری توانسته‌اند تاج تک‌شاخی را بر سر خود بگذارند. از این تعداد، خاستگاه ۱۷ شرکت، چین بوده که از ۱۹ شرکت شکل‌گرفته در ایالات‌متحده، تنها کمی کمتر است.

این رشد، بسیار چشم‌گیر و حیرت‌انگیز است؛ چرا که چینی‌ها در سال ۲۰۱۴ تنها هشت شرکت در باشگاه تک‌شاخ‌ها داشتند و این تعداد در حال حاضر به ۵۶ شرکت رسیده است. گفتنی است از میان ده یونیکورن بزرگ جهان، چهار یونیکورن چینی هستند.

دیگر مناطق جهان به‌طور قابل‌توجهی از قافله تک‌شاخ‌ها عقب مانده‌اند؛ طوری که قاره‌ی اروپا تنها هفت تک‌شاخ دارد و هند، اندونزی و آفریقا هم هر کدام توانسته‌اند تنها یک ‌تک‌شاخ در دامان خود پرورش دهند.

فهرست بزرگترین یونیکورن‌های جهان

اوبر (Uber) در برابر دیدی (Didi)

پرآوازه‌ترین یونیکورن‌های حال حاضر جهان از جمله ایربی‌ان‌بی (Airbnb)، اسپاتیفای، اوبر، دراپ‌باکس و پینترست توانسته‌اند با ارائه خدمات مناسب، راه خود را به زندگی روزمره‌ی مردم باز کنند و کمتر کسی است که نام آن‌ها به گوشش ناآشنا باشد.

اما برخی دیگر از یونیکورن‌ها مانند نمونه‌های قبلی، برای آحاد مردم شناخته‌شده نیستند و بیشتر از آنکه با زندگی روزمره‌ی مردم سروکار داشته باشند، در حوزه‌های تخصصی مشغول به فعالیت هستند؛ از جمله‌ي آن‌ها می‌توان به وی‌ورک (WeWork)، شرکت ارائه‌دهنده‌ی خدمات فضای کاری اشتراکی، اسپیس‌ایکس (SpaceX)، شر‌کت فعال در حوزه‌ی هوافضا و پالانتیر (Palantir)، استارتاپ فعال در زمینه‌ی کلان‌داده اشاره کرد که تبحر ویژه‌ای در تحلیل داده‌ها برای اهداف ضدتروریستی دارد.

اینفوگرافیک یونیکورن‌های جهان در سال ۲۰۱۷

در مقابل، اکثر یونیکورن‌های چینی مانند شرکت درخواست هوشمند تاکسی دیدی (Didi)، استارتاپ دوچرخه‌ی اشتراکی موبایک (Mobike)، سازنده‌ی گوشی‌ شیائومی یا سامانه‌ی سفارش غذای اله‌می (Ele.me) برای کسانی که در چین زندگی نمی‌کنند، اغلب ناآشنا هستند.

البته نمی‌توان این حقیقت را کتمان کرد که بخش عمده‌ای از قدرت و ابعاد این یونیکورن‌ها مدیون بازار بزرگ چین و جمعیت میلیاردی مصرف‌کنندگان آن است که انحصاراً در اختیار این شرکت‌ها قرار دارد.

دیدی، سامانه‌ی هوشمند درخواست تاکسی چینی است که طبق برآوردها نزدیک به ۵۰ میلیارد دلار ارزش‌گذاری شده؛ این سامانه، سال گذشته اوبر، بزرگترین یونیکورن جهان را در مصاف برای جذب سرمایه‌ی اپل شکست داد.

اکثر یونیکورن‌های نوظهور چینی در حوزه‌های تجارت الکترونیک و بازارچه (marketplace)‌ آنلاین فعال هستند، که خود نشان از رشد روزافزون طبقه‌ی متوسط در چین و اشتیاق فزاینده‌ی آن‌ها به استفاده از محصولات و خدمات آنلاین دارد.

به دنبال پول

توانایی خلق و تولید یونیکورن‌ها به میزان رغبت سرمایه‌گذاران برای سرمایه‌گذاری در آن‌ها و مهم‌تر از آن، تمایل مشتریان برای خریداری محصولات یا خدمات آن‌ها بستگی دارد.

طبق آمار و ارقام ارائه‌شده توسط سی‌بی اینسایتز، بزرگترین غول‌های فناوری چین یعنی بایدو، علی بابا، تنسنت وجی‌دی.کام (JD.com) در ۴۶ درصد از یونیکورن‌های چین سرمایه‌گذاری کرده‌اند.

اما دیگر سرمایه‌گذاران جسور (venture capitalists) نیز تمایل شدیدی به بازارهای آسیا دارند و تا پایان سال ۲۰۱۷ نزدیک به ۵۶.۴ میلیارد دلار در شرکت‌های فناوری آسیایی سرمایه‌گذاری کردند.

این فعالیت‌های سرمایه‌گذاری روزافزون، علاوه‌بر بالا بردن ارزش شر‌کت‌های فناوری، ابرغول‌هایی همچون اپل، فیسبوک و گوگل را تشویق کرده‌ است تا دست به سرمایه‌گذاری‌های هنگفتی در این شرکت‌ها بزنند.

بلندپروازی‌های جهانی

هرچند ظهور یونیکورن‌های چینی در نوع خود بسیار جالب‌توجه است، اما اقدامات بلندپروازانه‌ی بعدی آن‌ها می‌تواند بسیار جالب‌تر و حیرت‌آورتر باشد.

به‌تازگی، دو استارتاپ چینی ارائه‌دهنده‌ی سامانه‌ی دوچرخه‌ی اشتراکی یعنی موبایک (Mobike) و اوفو (Ofo) مذاکرات ابتدایی را برای گسترش خدمات خود به دیگر کشورهای جهان آغاز کرده‌اند.

پرسشی که در اینجا به ذهن خطور می‌کند این است که آیا این شرکت‌ها می‌توانند موفق به تکرار تجربه‌ی خود در چین در مقیاسی جهانی شوند؟

هرچند تعداد یونیکورن‌ها بسیار محدود و حرف‌وحدیث‌ها هم در مورد میزان ارزش واقعی آن‌ها زیاد است؛ اما ظهور و خیزش استارتاپ‌ها در چین یک واقعیت غیرقابل کتمان است. بدون شک وقت آن رسیده که دنیا با دقت بیشتری، رخدادهای سرزمین اژدهای سرخ را دنبال کند؛ چرا که دور از انتظار نیست در آینده‌ای نزدیک، چین بدل به قبله‌ی فناوری جهان بشود.

رزولوشن تصاویر مجازی در میدان دید شما، نقشی کلیدی در باورپذیری و فراگیری محتوای واقعیت ترکیبی ایفا می‌کند. بسیاری از سیستم‌های واقعیت ترکیبی با بهره‌گیری از اسکن لیزری از طریق سامانه‌های آینه‌ای MEMS، تصاویر مجازی را تولید می‌کنند؛ اما ماهیت چنین سیستم‌هایی، تولید تصاویر با رزولوشن بالا را بسیار دشوار می‌کند، چرا که رزولوشن تصاویر در این سیستم‌ها به سرعت جابه‌جایی آینه‌های منعکس‌کننده و جهت‌دهنده به پرتو‌های لیزر بستگی دارد.

حال به‌نظر می‌رسد که مهندسان مایکروسافت به راهکاری برای تولید تصاویر 4K واقعیت ترکیبی دست یافته‌اند. در پتنتی که ردموندی‌ها در این رابطه ثبت کرده‌اند، چنین آمده است:

فناوری کنونی MEMS، در نرخ اسکن آینه‌ای ‌و به‌‌تبع آن، رزولوشن نمایشگر، محدودیت ایجاد می‌کند؛ به‌عنوان مثال، ترکیب نرخ اسکن افقی ۲۷ هرتزی و نرخ اسکن عمودی ۶۰ هرتزی، ممکن است در نهایت به تولید رزولوشن عمودی 720p منجر شود. رزولوشن‌های عمودی بالا نظیر 1440p و 2160p در مواردی که نمایشگر نزدیک چشم قرار می‌گیرد، مطلوب است؛ در حالی که رزولوشن‌هایی نظیر 720p می‌تواند باعث Blur شدن تصاویر شود.

در حالی که افزایش نرخ اسکن افقی و / یا اسکن عمودی می‌تواند رزولوشن نمایشگر را افزایش دهد؛ اما باید توجه داشت که افزایش نرخ اسکن افقی به‌لحاظ فنی امکان‌پذیر نیست و بالا بردن نرخ اسکن عمودی نیز باعث افزایش مصرف انرژی می‌شود. علاوه‌بر موارد یادشده، نرخ‌های بالای اسکن به‌صورت جزئی می‌تواند زاویه‌ی آینه‌ی اسکن و دیافراگم را محدود کند، در حالی که افزایش این دو پارامتر نیز مطلوب است. 

پشتیبانی از رزولوشن‌های بالاتر ممکن است به‌دلیل محدودیت شکست مربوط به «پیکسل‌»‌-‌های کوچکتر به آینه‌هایی با ابعاد بزرگتر نیاز داشته باشد. استفاده از چنین آینه‌های بزرگی نیز احتمالا دستیابی به رزولوشن‌های بالاتر را دشوار کند؛ چرا که بالا رفتن ابعاد آینه‌ها، کاهش فرکانس اسکن را در پی دارد.

مایکروسافت راهکاری برای مشکلات یادشده دارد؛ مهندسان ردموند به‌جای تلاش جهت افزایش نرخ نوسان آینه‌ها، پیشنهاد می‌کنند که صرفا از پرتو لیزر جبران‌سازی استفاده شود که بدون نیاز به ارتقاء سیستم‌ آینه‌ها، رزولوشن نمایشگر را دو برابر می‌کند. 

در توضیحات پتنت Microsoft چنین آمده است:

همان‌طور که در تصویر فوق آمده است، یک حالت متقاطع از عملکرد چندین پرتو لیزر ممکن است در ترکیب با نرخ‌های اسکن متغیر و / یا جبران‌سازهای فازی بین فریم‌های متقاطع می‌تواند در دستیابی به فاصله‌‌ی مناسب بین خروجی لیزر و در نهایت فاصله‌‌ی پیکسلی و رزولوشن مطلوب سودمند باشد. استفاده از چندین لیزر، امکان اسکن چندین خط به‌‌ازای هر دوره‌ی [نوسان] آینه‌ها را فراهم می‌‌کند؛ بدین ترتیب رزولوشن بالاتر بدون نیاز به افزایش نرخ اسکن آینه‌ها در دسترس قرار می‌گیرد. این راهکار امکان استفاده از آینه‌های بزرگتر را نیز برای جلوگیری از مشکلات ناشی از محدودیت شکست مربوط به ابعاد پیکسل‌ها فراهم می‌کند.

مایکروسافت همچنین وعده‌ی استفاده از ردگیر‌های حرکت چشم را نیز می‌دهد تا بدین ترتیب بتواند تمرکز خود را به خروجی رزولوشن بالاتر در بخشی از تصویر معطوف کند که کاربر در حال نگاه کردن به آن است؛ بدین ترتیب مصرف انرژی و بار پردازشی سیستم کاهش پیدا می‌کند.

فناوری یادشده در خروجی‌های گوناگونی، نظیر موج‌برهای مورد استفاده در هولولنز، تلویزیون‌های پروجکشن و سایر سیستم‌هایی که از لیزر‌ها و MEMS استفاده می‌کنند، قابل استفاده است.

گفته می‌شود که مایکروسافت در سال آینده‌ی میلادی، نسل دوم هدست‌های HoloLens را روانه‌ی بازار خواهد کرد، حال باید دید که آیا ردموندی‌ها در نسل جدید هدست‌های خود، تعدادی از فناوری‌های توصیف‌شده در پتنت اخیر را به‌کار خواهند گرفت یا خیر؛ به‌خصوص که اکنون مجیک‌لیپ دستگاهی را عرضه کرده است که مواردی همچون میدان دید را نسبت به نسل نخست هولولنز بهبود می‌دهد.

در هفته گذشته، سامسونگ از اولین گوشی هوشمند خود با دوربین سه‌گانه را رونمایی کرد. به احتمال زیاد، این غول فناوری کره جنوبی در ۱۱ اکتبر (۱۹ مهر) امسال گوشی جدید خود را به نام گلکسی (A9 Pro (2018 را معرفی خواهد کرد.

این محصول اولین گوشی سامسونگ و جهان خواهد بود که به دوربین چهارگانه مجهز است. این گوشی میان‌رده که از ویژگی‌های پرچمداران بهره می‌برد می‌تواند رقیب خوبی برای سایر برند‌های موجود در بازار باشد و به احتمال زیاد از فروش بالایی خواهد داشت.

با توجه به اخبار موجود، گلکسی A9 Pro به دوربین اصلی چهارگانه با چینش عمودی روی پنل پشتی خود یک دوربین ۲۴ مگا‌پیکسلی و یک سنسور ۸ مگا‌ پیکسلی با زاویه دید ۱۲۰ درجه و همچنین دو دوربین زوم ۵ و ۱۰ مگاپیکسلی مجهز خواهد شد. دوربین ثانویه و سلفی دستگاه نیز ۲۴ مگاپیکسل خواهد بود.

از مشخصات دیگر این دستگاه می‌توان به صفحه نمایش ۶.۲۸ اینچی فول اچ‌دی و Super AMOLED آن اشاره کرد. برخلاف خبرهای قبلی مبنی بر استفاده از اسنپدراگون ۷۱۰ کوالکام، به‌نظر می‌رسد Samsung قصد دارد در نهایت از اسنپدراگون 660 به همراه رم چهار یا هشت گیگابایتی و حافظه انتخابی ۶۴ یا ۱۲۸ گیگابایتی در این محصول استفاده کند. گلکسی A9 Pro همچنین دارای باتری 3720 میلی‌آمپر ساعتی و اندرویید 8.1 Oreo خواهد بود.

گوشی هوشمند A9 Pro از نظر ظاهری، شباهت زیادی به میان‌رده‌ گلکسیA7 خواهد داشت؛ حسگر اثر‌ انگشت نیز روی پنل پشتی تعبیه شده است.

هنوز اطلاعات دقیقی در مورد شکل ظاهری این گوشی منتشر نشده است و برای آگاهی از آن باید منتظر اطلاعات تکمیلی این گوشی از سامسونگ بمانیم.

فیسبوک مدت‌ها است که روی محصولی شبیه Echo Show آمازون و Smart Display لنوو کار می‌کند. این شرکت پس از مواجهه با رسوایی بزرگ کمبریج آنالیتیکا، تصمیم گرفت معرفی این دستگاه را مدتی به‌تعویق بیاندازد. حال به‌نظر می‌رسد که Facebook قصد دارد طی هفته‌ی جاری، از این محصول جدید به‌صورت رسمی رونمایی کند.

این دستگاه که فعلا با کدنام Portal شناخته می‌شود، به‌منظور شناسایی کاربر، از فناوری تشخیص چهره بهره می‌گیرد. از میان دیگر ویژگی‌های این محصول می‌توان به امکان برقراری تماس ویدیویی (به‌عنوان اصلی‌ترین ویژگی) اشاره کرد. در ضمد بد نیست بدانید که اخیرا گزارشی مبنی بر یکپارچه‌سازی این دستگاه با اپلیکیشنFacebook Messenger منتشر شده‌ است.

آنطور که برخی منابع مدعی هستند، نمایشگر هوشمند فیسبوک قرار است در دو مدل با اندازه‌ی مختلف روانه‌ی بازار شود؛ گفته می‌شود که مدل کوچکتر حدودا ۳۰۰ دلار و مدل بزرگتر حدودا ۴۰۰ دلار قیمت خواهند داشت.

ظاهرا فیسبوک پس از رسوایی کمبریج آنالیتیکا، تغییراتی به‌خصوص را به‌منظور افزایش امنیت کاربر، در Portal اعمال کرده است. در کنار این‌ها، وب‌سایت Cheddar مدعی شده است که این محصول با دستیار صوتی الکسایکپارچه خواهد بود و فیسبوک قصد دارد آن را به‌صورت گسترده عرضه کند.

شرکت سامسونگ الکترونیکس از عضو جدید خانواده‌ی گلکسی خود به نام گلکسی A7 رونمایی کرد. این گوشی جدید علاوه بر طراحی زیبا و انواع قابلیت‌های مورد نیاز در زندگی روزمره‌ی کاربران، اولین محصول سامسونگ با دوربین سه‌گانه اصلی است. به این ترتیب گلکسی A7 برترین گوشی برای هر نوع سبک زندگی شما خواهد بود.

دی جی کو، مدیرعامل سامسونگ موبایل گفت:

سامسونگ متعهد است تا برای همه کاربران، انواع دستگاه‌های گلکسی را با جدیدترین نوآوری‌ها و بدون در نظر داشتن فاکتور‌های زندگی افراد و مکان زندگی آن‌ها عرضه کند. به همین دلیل خوشحالیم که می‌توانیم با معرفی گلکسی A7 قابلیت‌های نوآورانه و جدیدی را در سری A خود اضافه کنیم. این گوشی هوشمند، دستگاهی قدرتمند و در عین حال کاربردی است که زندگی هر روزتان را راحت و فوق‌العاده می‌کند.

با دوربین سه‌گانه و قدرتمند گلکسی A7 لحظه لحظه‌ی خود را ثبت کرده و با دیگران به اشتراک بگذارید:

• لنز اولترا واید (Ultra Wide) با زاویه‌ی دید ۱۲۰ درجه و رزولوشن ۸ مگاپیکسل در گوشی گلکسی A7، زاویه‌ی دیدی بسیار شبیه به چشم انسان در اختیار شما قرار می‌دهد تا جهان را دقیقا به همان شکلی که می‌بینید، ثبت کنید. با استفاده از گلکسی A7 در گرفتن عکس‌های زاویه‌ی باز هیچ محدودیتی نخواهید داشت.
• لنز عمق (Depth) گلکسی A7 با بهره‌گیری از سنسوری با رزولوشن ۲۴ مگاپیکسلی قابلیت Live Focus را در اختیار شما قرار می‌دهد تا بتوانید عمق عکس‌های خود را تنظیم کرده و با کنترل شدت افکت بوکه، عکس‌هایی فوق‌العاده بگیرید.
• لنزهای مورد استفاده به همراه سنسور ۲۴ مگاپیکسلی این گوشی در شرایطی که نور محیط کم باشد، بصورت خودکار چهار پیکسل را با هم ترکیب کرده و با تشکیل یک پیکسل، امکان ورود نور بیشتر را فراهم می‌کنند. به این ترتیب شما می‌توانید در محیط‌های پرنور یا کم‌نور، عکس‌هایی فوق‌العاده ثبت کنید.
• گوشی گلکسی A7 همچنین مجهز به بهینه‌ساز تصویر (Scene Optimizer) هوشمند سامسونگ است که سوژه‌های عکس شما را دسته‌بندی کرده و رنگ، کنتراست و روشنایی را با هم تنظیم کرده و بصورت آنی کیفیت عکس شما را بهینه می‌کند.

با جدیدترین عضو خانواده‌ی گلکسی سامسونگ می‌توانید در هر زمانی از روز سلفی‌هایی شفاف و واضح بگیرید و حالا با توجه به رزولوشن ۲۴ مگاپیکسلی دوربین سلفی که البته مجهز به یک فلاش LED قابل تنظیم هم شده، دیگر لازم نیست برای سلفی گرفتن به دنبال محیط‌های پرنور باشید. قابلیت Selfie Focus این گوشی به شما امکان می‌دهد افکت بوکه را حتی به عکس‌های سلفی خودتان هم اضافه کنید و از طرف دیگر حالت Pro Lighting هم باعث می‌شود، نورپردازی سلفی‌هایتان دقیقا شبیه استودیوهای حرفه‌ای عکاسی شود. از سوی دیگر ایموجی‌های واقعیت افزوده یا AR Emoji این گوشی در کنار فیلترهای تغییردهنده عکس به شما امکان می‌دهد تا تصویر نهایی را کاملا متناسب با سلیقه خودتان ثبت کنید.

گلکسی A7 دارای صفحه نمایش سوپرامولد ۶ اینچی است که امکان تجربه جهان را به شکلی بی‌نظیر به شما می‌دهد. البته نمایشگر منحصربفرد بی‌مرز سامسونگ (Infinity Display) در اختیار داشتن تصویری بدون نقص و کاملا فراگیر را برای شما فراهم می‌کند. جدیدترین محصول سامسونگ همچنین از فناوری صدای فراگیر Dolby Atmos پشتیبانی می‌کند که با ایجاد صدایی سیال در همه جهات، سرگرمی‌هایتان را زنده می‌کند.

گلکسی A7 از نظر زیبایی هم چیزی کم ندارد. این گوشی دارای بدنه‌ای زیبا با روکش شیشه‌ای است که برای راحتی بیشتر کاربر، حسگر اثر انگشت آن هم بشکلی منحصربفرد در کناره‌ها قرار داده شده است. این طراحی هم زیبا و هم بسیار کاربردی و راحت است. گوشی گلکسی A7 در چهار رنگ آبی، مشکی، طلایی و صورتی عرضه خواهد شد تا بتوانید به راحت‌ترین شکل ممکن، سلیقه‌ی شخصی‌تان را با گوشی‌تان نشان دهید.

عضو جدید خانواده‌ی گلکسی سامسونگ با هدف راحت‌تر کردن زندگی شما طراحی شده و در همین راستا مجهز به بیکسبی، سامسونگ‌پی و سامسونگ‌هلث شده است.